Қазақ тілінің түсіндірме сөздігі – Алматы: Мемлекеттік тілді дамыту институты. Б.Қалиев.. 2014.
қыранқара — зат. Қаршыға тұқымдасына жататын жыртқыш құс … Қазақ дәстүрлі мәдениетінің энциклопедиялық сөздігі
қара — азық. Астық д.м. Соғыс зардабын елдің дендеп түсіне бастағаны да биыл жаз: қант шай, қ а р а а з ы қ т ы ң көзі кеміді (Ә.Сарай, Атырау, 310). Қара ала қаз. Қаздың қара ала түсті бір түрі. Көл бетін жапқан қ а р а а л а қ а з бен қасқалдақ,… … Қазақ тілінің түсіндірме сөздігі
қыран пышақ — (Қарақ.) төбелес, ұрыс, қырық пышақ … Қазақ тілінің аймақтық сөздігі
қыз — I Қыз көру. этногр. Ер жеткен жігіттің өзіне сыңар іздеу әрекеті. Некелесуге байланысты этнографизмдерде қ ы з к ө р у, құда түсу, қалың беру, ұрын бару, қыз ұзату, к е л і н т ү с і р у г е қатысты атаулар қамтылады (Жалын, 1974, №3, 146). Қыз… … Қазақ тілінің түсіндірме сөздігі
үрпексары — зат. зоол. Қауырсыны үрпиген, сарғыш түсті жыртқыш құс. Оларға – ителгі, тазқара, ақсары, жамансары, кезқұйрық, ү р п е к с а р ы, қыранқара, лашын, ақбас құмай, күшіген сияқты ауыл шаруашылығына пайда келтіретін жыртқыш құстар жатады (Жетісу, 11 … Қазақ тілінің түсіндірме сөздігі
қыраң — 1 (Гур., Есб.) шөптің түрі. Қ ы р а ңд ы мал сүйіп жейді (Гур., Есб.). Жол басына бір ақ үйді тік те, қ ы р а ң ы н а қойыңды өргіз де, шалқаңнан түсіп, шаңыраққа түкіріп жата бер (Ә. Кекіл., Үркер, 76) 2 (Алм., Шел.) алғыр, қыран. Қара чолағым қ … Қазақ тілінің аймақтық сөздігі
жағалтай — зат. зоол. Лашын тектес өте ұшқыр, сүйрік қанатты, қара жағал кішкентай қыран құс. зат. диал. Лашын тектес өте ұшқыр, сүйрік қанатты қара жағал кішкене қыран құс … Қазақ дәстүрлі мәдениетінің энциклопедиялық сөздігі
тұнжыр — I зат. Сұңқар тектес, қанат құйрығында ақ теңбілдері бар, көзі қара қыран құс. Түздіктер «сұңқар қолға түспейді» дейді. Т ұ н ж ы р, тұйғын, бидайық та осыған жатады (Қаз. әдеб., 21.11.1980, 8). Құсбегілер т ұ н ж ы р д ы тұйғын мен қаршығаның… … Қазақ тілінің түсіндірме сөздігі
ұзынқұйрық — зат. зоол. Қыран құстардың құйрығы ұзын бір түрі. Олардың арасында қара ләйлек, үлкен қарақаз, ұ з ы н қ ұ й р ы қ, жағалтай, ұлар, барылдақ, лысуха болатын (Марқакөл, 138) … Қазақ тілінің түсіндірме сөздігі
дауылпаз — зат. Ағаштан жасалған, шанағының бір беті терімен қапталған қазақтың көне музыкалық аспабы. Көбіне аңшылық пен құсбегілікке пайдаланған. Ағаштан жасалған шанағының бір жағы ғана терімен қапталады. XIX ғасырдағы жазба нұсқаларға қарағанда… … Қазақ дәстүрлі мәдениетінің энциклопедиялық сөздігі
